Thursday, November 13, 2014

එක එක කාලෙට
එක එක දවසට
එක එක මිනිස්සුන්
ඇවිදින් යනකොට .
සිතේ රැදුණු දුක
දොඩමලු වෙනකොට
වෙඩරු පිඩක් සේ
උන් වුනු වෙනකොට
නෙතේ කදුළු බිදු
උන්ගේම කරගෙන
අතින් අල්ලගෙන
අරගෙන යනකොට
ටිකක් දුරට ගොස්
බරක් දැනෙනකොට
අතර මග දමා
පැනල දුවනකොට..
දුවන මුවන් දැක
නෙලූ පලා මිට
එකින් එක ගැටී
බිමට වැටෙනකොට..
නෙතින් බලාපන්
සිතින් සිතාපන්
උන්ගෙ කූඩුවට
උන් රිංගනකොට....(සෙනුරි )

No comments:

Post a Comment