එක එක කාලෙට
එක එක දවසට
එක එක මිනිස්සුන්
ඇවිදින් යනකොට .
සිතේ රැදුණු දුක
දොඩමලු වෙනකොට
වෙඩරු පිඩක් සේ
උන් වුනු වෙනකොට
නෙතේ කදුළු බිදු
උන්ගේම කරගෙන
අතින් අල්ලගෙන
අරගෙන යනකොට
ටිකක් දුරට ගොස්
බරක් දැනෙනකොට
අතර මග දමා
පැනල දුවනකොට..
දුවන මුවන් දැක
නෙලූ පලා මිට
එකින් එක ගැටී
බිමට වැටෙනකොට..
නෙතින් බලාපන්
සිතින් සිතාපන්
උන්ගෙ කූඩුවට
උන් රිංගනකොට....(සෙනුරි )
No comments:
Post a Comment